Gökyüzü, 23 Nisan sabahı alabildiğine maviydi, güneş yüzünü tüm sıcaklığıyla toprağa dökmüştü. Çocukların kahkahaları, rüzgârın arasında bir yere, uzaklara taşınıyordu. Her köşe bayraklarla donatılmış, her yüzde tebessüm saklıydı. Ancak bu sefer, her yıl olduğu gibi çocuklar değil, onların gerçekliklerini gözler önüne sermek için yetişkinler harekete geçmişti. Sanayi Bakanı, işçi tulumunu giymiş, alnındaki teri silerken fabrika
Cumhurun mahsun olduğu yıllar, ibadet hürriyetinin elinden alındığı hüzün yılları… Kutsal topraklara ziyaretin yasak olduğu, Kâbe özleminin gönüllerde özlem gözlerde yaş olduğu yıllar… Mübarek bir sefer olsa da gitsem diyen müminlerin seher vakitlerinde seccadelerinde göz yaşı döktüğü yıllar… Camileri kapatılmış, ezanları susturulmuş, ellerindeki kutsal kitapları alınmış, başlarındaki sarıktan dolayı babaları dedeleri yağlı urganlara çekilmiş nesil…
Zemherinin soğuğunda horoz ile sabah erkenden kalkan, daha yavrucakları uyurken göçmen sobayı yakıp, akşamdan mayaladığı hamurdan kömbeler yapıp bizleri doyuran şefkat dağıdır anam. * Ben büyüdüm anam da büyüdü, ben boy attım anam de boy attı. Geçenlerde fark ettim ki aradan on yıllar geçmiş benim boyum bir seksen olmuş anamınki hale 1.55, anamdan bir hayli
Fetih; gönülleri imana, beldeleri İslam açmak, insanlığın yüzüne yepyeni bir çağın esrarlı ikliminin ufkunu aralamak, ağrılı bir vücut gibi sızlayıp duran küfür beledisini tevhidin şifakâr kılıcı ile sıhhate erdirmek ve o belediyi “beled-i tayyibe” haline getirmektir. Fetih; zamana ve mekâna vahiy medeniyeti istikametinde bambaşka bir mânâ ve heyecan kazandırmaktır. Fetih; insanın insana taptığı, güçsüzün zulme
Gecenin karanlığı içine çökmüş, karanlık veri yolunda her kapıyı tıklayıp, kimisi ile eğleniyor, kimisinin şifrelerini, kimilerinin de özel verilerini çalıyordu. En büyük zevki masaüstündeki verileri kontrol etmek, dosya içerisine girip verileri silmek ya da şaka mesajları bırakmaktı. Adrenalin ve heyecanı aynı anda yaşayıp, gece kendini aydınlığa bırakırken o içini karartarak kendini uykunun kollarına bırakıyordu. Gündüzleri
Aday değilim… Vekâlet alamam… Asaleten yapacaklarım var: İnsan asalet ister, genç gelecek bekler, vatan sevda ister, yurt savunma bekler, geçmiş sahip ister, gelecek inşa bekler, yar sevgi ister, toprak mahsul bekler, ana baba hizmet ister, kardeş şefkat bekler, çocuklar aş ister, dost ziyaret bekler, rızık emek ister, kitaplar okunmayı bekler, ümmet birlik ister, insanlık refah
Adayım… Vekâleten değil asaleten… Adayım: İşinde adil, yaşantısında ahlaklı, ilminde âlim, yolunda azimli, çalışmasında başarılı, mesleğinde bilge, eli ve gönlü cömert, işinde çalışkan, geleceğine dertli, zulme duyarlı, ahlaken erdemli, tehlikelere karşı ferasetli, toplumuna kadirşinas, davasına mücahit, halinde mütevazı, her zaman namuslu, kınayıcının kınamasına sabırlı, vatana ve millete sadık, toplumda seven sevilen, dili sözü tatlı,
Kitabın kapağını ilk gördüğümde çok iddialı bir kitap ismi konmuş, abartmışlar diye düşündüm. “Mesleğini Seç Kariyerini Planla” tek başına bir kitap ismi idi aslında. Yetinmemişler birde “Geleceğin Aşkın Kadar” demişler kitabın adına! Allah Allah… Neyse, kitabı internetten sipariş ettim. Kitap geldi. Bismillah dedim, başladım matbaa kokusu sinmiş sayfaları çevirmeye. Şöyle bir göz attım.
Güneş kendini göstermeye, toprak buram buram kokmaya başladı ve köyümün topraklarına hasretim yine depreşti. Doğaya, toprağa, ağaca, çiçeğe olan özlem duygularım ruhumun derinliklerinden çıkıp zihnimi meşgul etmeye başladı. Başımı alıp da gidesim var bu betonlaşmış şehirden. Gözümü de gönlümü de ancak kuş uçmaz kervan geçmez bir dağ köyünde dinlendirebilirim. Kim bilir belki de ahir ömrümü
“İmamın dediğini yap, gittiği yoldan gitme!” “Hocanın dediğini yap, yaptığın yapma!” “Hocanın dediğini yap, gittiği yoldan gitme!” Temmuz ayının sıcağı tepemizi kaynatıyor, buğdaylar biçilmiş, harmana yığılmış, karapatosların çalışma zamanı… Ortaokul öğrencisiyim, seksenli yıllar. Doğu Anadolu’nun şirin köyü, Türkmen yuvası Erçene’deyim. Vakit öğle vakti, ezan okunuyor. Bugünkü gibi merkezi sistem yok, imam efendi erkenden gelip ezanı