Gecenin ayazı arabanın camlarında kendini göstermiş, vakit gece yarısını geçmiş, sokakta incin top oynuyordu. Kayserili bir dostumun sıcaklığında havanın soğuğuna aldırmadan seyahat ediyoruz, geceyi dostumun baba evinde geçireceğiz. Vakit baya ilerlemiş olduğundan midemiz kazındı, yolda bir Kayseri pidesi alalım da eve varınca ekmek-peynir yeriz diye düşündük. Dostum, annesinin muhabbet mutfağında şefkatli elleri ile yaptığı yemeği
Bayram demek; yol demek, hasrete son demek, kavuşmak demek sevdiklerine. Bayram; vatana, ana yurduna, anaya babaya özlemin sona erdiği, muhabbetin doruğa ulaştığı anın adıdır. Bayram; gidilemeyene gitme, gelemeyenin gelme, küskünlerin barışma vesilesidir. Bayram demek; çalınmayan kapıyı çalmak, dost ziyareti demektir. Bayram mutluluğun adıdır 🙂 Ramazan bayramı güzel, kurban bayramı ise daha bir başka güzeldir. Ramazan’da
Anadolu; sadelik, saflık, samimiyet, içtenlik ve doğallıktır. Anadolu demek; elinde olanı varlıkta da yoklukta da paylaşmak demektir. Anadolu’nun zengini de fakiri de paylaşmayı, hediyeleşmeyi sever. Doğumda da hastalıkta da ölümde de paylaşır. Çocuk doğar hediye götürür, sünnet olur hediye götürür. Hastaya şifa olsun der yiyecek bir şeyler götürür, cenaze evine yemek götürür. Dost kapısını hediyesiz
Kundura giydiğimiz yıllardı. Taşlı sokaklar kunduranın kauçuk topuğunu eskitmesin diye pençe çakılırdı. Pençeli kunduralarımızın çıkardığı ses lisenin koridorlarında yankılanırdı. Serde gençlik günleri, kunduraları Kenter’e boyattığımız günler. Yollarımız taşlı topraklı, yazımız sıcak kışımız ayazlı. Ömür törpüsü yazı tozlu, kışı çamurlu yollar. Ayakkabımıza baktığımız ama üstümüze başımıza pek bakmadığımız, bakamadığımız lise günleri, hava soğuduğunda üşümemek için ceketin
Bir anamı bir de yemeklerini özledim. Demir tabldotun soğuk çehresi içimi de yemekleri de adeta soğutuyor. Kuru pilavda olsa bir şefkat elinin değdiği tencerede pişen yemeğin kokusu da lezzeti de bir başkadır. Bu şefkat eli; her zeminde ve her şartta sizi seven annenizin eli ise bu lezzet aradan yıllar geçse de tadı damağınızda kalır, unutamazsınız.
Mahalle camimiz henüz inşaat aşamasında, okul dönüşü temeli yükselen camimin önünden geçiyorum. Kamyonlarla briketler getirilmiş, inşaatın önüne yığılmış, temelin üzerine duvarların örülmesi için taşınmayı bekliyor, biz çocukları bekliyor. Hızlı adımlarla caminin önünden geçerek eve gelip beyaz yakalı kara önlüğümü bir çırpıda çıkarıp somyanın üstüne atıp evden çıkıyorum. Koşar adımlarla cami inşaatındayım. Arkadaşlarım da tek
Kapı aralı, salonun ışıkları odaya süzülüyor, çay bardağının şangırtısı ve annemlerin konuşmaları beni uyandırıyor. Gözlerim ışık süzülen kapıda, yattığım oda karanlık olduğuna göre vakit gece, vakit sahur vakti. Annemler sahur sofrasında, şimdi kalkmalı, sahur sofrasına oturmalı, ama nasıl? Beni çağırmadılar ki! Gözlerim açık, toprak damlı evin merteklerini kapıdan süzülen ışıkların aydınlattığı kadarına bakıp duruyorum.
Yapılır mı be amca 13 yaşında bir çocuğa, söylenir mi bu söz sabiye. Bak aradan yıllar geçti hala içim acır 🙁 Geçmişimizde öyle anılarımız var ki kimi yüzümüzü gülümsetir, kimi yüzümüzü yere düşürür, gönlümüzü acıtır. İşte benimki de ruhumun derinliklerindeki bir acı. Birçoğuna göre sıradan bir şey, bugün benim için de sıradan ama o gün
Temmuzun sıcak günlerinden bir gün, alt katı lokanta olan bir apartmanın ikinci katında bir öğrenci evi, aşağıdan gelen yemek kokuları içerisinde evde karnı aç iki öğrenci… Üniversite yeni bitmişti, tüm arkadaşlar memleketine dönmüştü. Arkadaşım staj için şehirde kalmış, bense okul sonrası hemen işe başlayacağımı düşünen ailemin yanına dönememiştim. Onları sukutuhayale uğratmak istemiyordum, zira aileme göre