Bayram demek; yol demek, hasrete son demek, kavuşmak demek sevdiklerine. Bayram; vatana, ana yurduna, anaya babaya özlemin sona erdiği, muhabbetin doruğa ulaştığı anın adıdır. Bayram; gidilemeyene gitme, gelemeyenin gelme, küskünlerin barışma vesilesidir. Bayram demek; çalınmayan kapıyı çalmak, dost ziyareti demektir. Bayram mutluluğun adıdır 🙂 Ramazan bayramı güzel, kurban bayramı ise daha bir başka güzeldir. Ramazan’da
Bir anamı bir de yemeklerini özledim. Demir tabldotun soğuk çehresi içimi de yemekleri de adeta soğutuyor. Kuru pilavda olsa bir şefkat elinin değdiği tencerede pişen yemeğin kokusu da lezzeti de bir başkadır. Bu şefkat eli; her zeminde ve her şartta sizi seven annenizin eli ise bu lezzet aradan yıllar geçse de tadı damağınızda kalır, unutamazsınız.
Mahalle camimiz henüz inşaat aşamasında, okul dönüşü temeli yükselen camimin önünden geçiyorum. Kamyonlarla briketler getirilmiş, inşaatın önüne yığılmış, temelin üzerine duvarların örülmesi için taşınmayı bekliyor, biz çocukları bekliyor. Hızlı adımlarla caminin önünden geçerek eve gelip beyaz yakalı kara önlüğümü bir çırpıda çıkarıp somyanın üstüne atıp evden çıkıyorum. Koşar adımlarla cami inşaatındayım. Arkadaşlarım da tek
Kapı aralı, salonun ışıkları odaya süzülüyor, çay bardağının şangırtısı ve annemlerin konuşmaları beni uyandırıyor. Gözlerim ışık süzülen kapıda, yattığım oda karanlık olduğuna göre vakit gece, vakit sahur vakti. Annemler sahur sofrasında, şimdi kalkmalı, sahur sofrasına oturmalı, ama nasıl? Beni çağırmadılar ki! Gözlerim açık, toprak damlı evin merteklerini kapıdan süzülen ışıkların aydınlattığı kadarına bakıp duruyorum.